Ingrid Bergman: Rođendan i tragična smrt u istom danu

Ingrid Bergman je bila švedska glumica rođena u Stokholmu 29. avgusta 1915. godine u porodici Šveđanina Justus Samuela Bergmana i Nemice Friedel Adler Bergman.

Kad su joj bile samo tri godine, majka joj je umrla. Otac joj je preminuo kad joj je bilo trinaest. Poslana je da živi sa tetkom, koja je umrla od srčanih komplikacija samo šest meseci kasnije. Nesrećnu devojčicu odgajali su druga tetka i teča, koji su imali petero dece. Sa 17 godina se prijavila u Kraljevsko dramsko pozorište u Stokholmu, gde je i primljena. Tokom prvog letnjeg raspusta, angažovao ju je švedski filmski studio, pa je napustila Kraljevsko pozorište nakon samo godinu dana kako bi mogla da se posveti filmu.

Dana 10. jula 1937. godine, sa 21 godinom, udala se za zubara, Petera Lindströma (koji će kasnije postati neurohirurg), a 20. septembra 1938. godine je rodila kćer, Piu Lindström.

Nakon desetak filmova u Švedskoj i jednog u Nemačkoj, Bergmanovu je angažovao holivudski producent David O. Selznick kako bi nastupila u engleskoj verziji njegovog švedskog filma iz 1936. godine, “Intermeco”. Film je ostvario veliki uspeh, a Bergmanova je postala zvezda. Ono što ju je odvajalo od ostalih holivudskih glumica toga vremena bilo je to što nije htela da promeni ime, kao i njen prirodni izgled bez puno šminke, te to što je bila jedna od najviših glavnih glumica.

Nakon što je završila poslednji film u Švedskoj i nastupila u tri srednje uspešna američka filma, pridružila se Hamfriju Bogartu u kultnom filmu iz 1942. godine, “Kazablanka”, koji ostaje njeno najpoznatije ostvarenje.

Iste godine ja zaradila nominaciju za Oskara za najbolju glumicu u filmu “Za kim zvono zvoni” (1943), koji je bio njen prvi film u boji. Sledeće godine je osvojila Oskara kao najbolja glumica u filmu “Plinsko svetlo” (1944). Treću uzastopnu nominaciju zaradila je ulogom monahinje u filmu “Zvona Svete Marije”.

Posle će zaraditi još jednu nominaciju za “Jovanku Orleanku” (1948), nezavisni film producenta Voltera Vagnera koji je objavio studio “RKO”. Bergmanova je htela tu ulogu još otkad je došla u Holivud, što je bio jedan od razloga zbog kojeg je morala da igra na brodvejskoj pozornici u predstavi Maksvela Andersona, “Joan of Lorraine”.

Film, temeljen na Andersonovom komadu, nije bio veliki hit, a zaradio je katastrofalne kritike. Skraćen je za 45 minuta, a sve do restauracije 1998. godine i objavljivanja na DVD-u 2004. godine, publika nije mogla da vidi šta je trebalo da bude prikazano.

Bergman je nastupila i u tri filma Alfreda Hičkoka, “Začarana” (1945), “Ozloglašena” (1946) i “U znaku jarca” (1949).

Između filmova, nastupala je u pozorišnim komadima, a u to vreme, tokom konferencije za novinare u Vašingtonu, protestovala je protiv segregacije koju je videla iz prve ruke u pozorištu u kojem je glumila. Nakon toga je dobijala preteća pisma.

Tokom Drugog svetskog rata je otišla na Aljasku kako bi zabavila vojnike, a ubrzo nakon što se rat završio, otišla je u Evropu iz istog razloga, gde je videla devastaciju koju je prouzrokovao rat.

Godine 1949, je upoznala italijanskog režisera Roberta Roselinija sa kojim je trebalo da snimi film “Stromboli” (1950) jer se divila njegovim prethodnim filmovima koje je videla u SAD. Tokom snimanja, zaljubila se u njega i ostala trudna sa sinom Robertom Ingmarom Roselinijem (rođenim 7. februara 1950).

Trudnoća je izazvala veliki skandal u SAD. Senator iz Kolorada, Edwin C. Johnson, je rekao za nju, kako je ona “grozan primer žene i snažan uticaj zla”. Skandal je prisilio Bergman da se odseli u Italiju, ostavivši muža i kćer u Americi. Petter Lindström, tužio ju je zbog napuštanja i tražio starateljstvo nad njihovom ćerkom.

Ingrid Bergman udala se za Roselinija 24. maja 1950. godine, a 18. juna 1952. godine rodila je bliznakinje, Isabelu Roselini i Isotu Ingrid Roselini. U nekoliko sledećih godina pojavila se u nekoliko italijanskih filmova. Brak se završio razvodom 7. novembra 1957. godine.

Nastupila je potom u filmu Jeana Renoira, “Elena i njeni muškraci”, romantičnoj komediji gde je glumila poljsku princezu uhvaćenu u mrežu političkih intriga. Iako film nije bio uspešan, njena izvedba navodi se kao jedna od najboljih. Tokom boravka u Italiji, nastavila se srdžba oko njenog privatnog života u SAD, a Ed Salivan je jednom neslavno upitao publiku u svom studiju treba li joj oprostiti.

Ostvarila je trijumfalan povratak sa filmom “Anastazija”, za koji dobija Oskara kao najbolja glavna glumica. Nagradu je u njeno ime preuzeo Kari Grent, a Bergman se u Holivudu nije pojavljivala sve do 1958. godine.

Nastavila je da igra u američkim i evropskim filmovima do kraja svoje karijere, a nekoliko se puta pojavila i u televizijskim dramama kao što je “The Turn of the Screw” (1959) za koju je osvojila Emija kao najbolja glumica.

Pročitajte još

Keri Grant: Podvojena ličnost jednog od najvećih holivudskih zavodnika

Godine 1958. se udala za producenta Larsa Šmita, takođe Šveđanina. Brak je završio razvodom 1975. godine. Bergman je osvojila svog trećeg Oskara (i prvog kao najbolja sporedna glumica) za glumu u filmu “Ubistvo u Orijent Ekspresu” (1974), ali je javno objavila kako nagrada pripada italijanskoj glumici Valentini Korteze za “Dan za noć”, zaključivši svog govor rečima, “Molim te oprosti mi, Valentina. Nisam htela.”

Poslednje uloge i prerana smrt

Godine 1978, je glumila u “Jesenjoj sonati” Ingmara Bergmana za šta je primila svoju sedmu nominaciju za Oskara, a bio je to njen poslednji filmski nastup. U filmu glumi slavnu pijanistkinju koja se vraća u Švedsku kako bi posetila svoju zanemarenu kćer, koju glumi Liv Ulman. Film je snimljen u Norveškoj, a njen nastup smatra se jednom od najboljih u karijeri. Posthumno je nagrađena još jednim Emijem za najbolju glumicu 1982. godine za televizijsku mini-seriju “Žena zvana Golda”, o izraelskoj premijerki Goldi Meir. Bila joj je to poslednja uloga.

Pročitajte još

Hemfri Bogart: Kako preživeti dobijanje Oskara

Ingrid Bergman je preminula 29. avgusta 1982. godine, na svoj 67. rođendan u Londonu, nakon duge bitke sa rakom dojke. Telo joj je kremirano u Švedskoj. Većina pepela je razasuta u more, dok je ostatak pokopan u Stokholmu, uz njene roditelje. Na sahrani je na violini izvedena pesma “As Time Goes By”, tema iz “Kazablanke”, podsećajući na njenu najslavniju ulogu Ilze Lund.

Pratite sve vesti iz Srbije i sveta na našem Telegram kanalu.

Instalirajte našu iOS ili android aplikaciju – 24sedam Vest koja vredi